O marce Ural

Historia Urali zaczęła się w 1939 podczas planowania gospodarki w ZSRR przed drugą wojną światową. Pomimo podpisania porozumienia Mołotow – Ribbentrop, władze Związku Radzieckiego wiedziały, że niebawem się rozpocznie wojna przeciwko Hitlerowi. Józef Stalin nakazał przygotować wszystkie rodzaje sił zbrojnych, między innymi siły lądowe, które będą bronić Ojczyznę przed nazistami oraz wojska specjalne. Mobilizacja stała się rzeczą pierwszorzędnej wagi dla ZSRR, zwłaszcza po obserwacji skutków Wojny Błyskawicznej w Polsce.

W Ministerstwie Obrony Narodowej zwołane zostało zebranie w sprawie decyzji o tym, który model motocykla jest najbardziej odpowiedni dla Armii Czerwonej. Wojsko pragnęło zmodernizować swoje wyposażenie po zakończeniu wojny radziecko-fińskiej ponieważ motocykle wykorzystywane podczas tego konfliktu zbrojnego nie wykazały się dobrze. Użyta w nich technologia była przestarzała, jakość wykonania też zostawiała dużo do życzenia.

Oficjalna wersja jest taka, że po długich dyskusjach BMW R71został uznany za model który najbardziej odpowiadał wymogom wojska. Potajemnie przez podstawione osoby 5 sztuk kupiono w neutralnej Szwecji i przemycono do Rosji. W Moskwie inżynierowie radzieccy rozebrali te motocykle, skopiowali każdy szczegół projektu BMW, opracowali formy i farby, żeby produkować w Moskwie własne silniki i skrzynie biegów. Wszystko w tym motocyklu zostało jak gdyby skonstruowane od końca. Na początku 1941 roku pierwsze próbne egzemplarze motocykli M-72 zostały przedstawione Stalinowi który natychmiast je zaakceptował i dał rozkaz rozpocząć produkcję. Nawiasem mówiąc, jeden z tych oryginalnych BMW przetrwał i jest wystawiony w muzeum w fabryce. Harley-Davidson też skopiował projekt BMW i podczas drugiej wojny światowej dostarczył dla wojska amerykańskiego około 1000 motocykli Harley-Davidson XA (Eksperymentalny Wojskowy). A w tym czasie w Japonii Riyushko starał się skopiować V-twiny Harley-Davidson!

Prawdziwa historia jest inna. Fabryka BMW dostarczyła rysunki konstrukcyjne i formy do odlewów. W wyniku podpisania paktu Mołotow – Ribbentrop odbył się transfer technologii w różnych obszarach dla „podtrzymania przyjaznych stosunków”. Inżenierowie radzieccy zwiedzałi niemieckie fabryki lotnicze i przywozili kompletne działka pokładowe jako przykłady. OPEL Kadett był przekazany Związkowi Radzieckiemu tuż przed wojną, jednak produkcja masowa auta pod mianem Moskwicz 400 ruszyła dopiero pod koniec wojny. W 1941 firma BMW rozpoczęła produkcję seryjną pojazdu R75 i już nie planowała kontynuować produkcji R71. Więc oddanie ZSRR wypartego modelu R71 wydawało się wcale niegłupim pomysłem.

Fabryka w Moskwie wkrótce już produkowała setki radzieckich motocykli z wózkiem bocznym M-72. Niemiecka Wojna Błyskawiczna była tak szybka i skuteczna, że stratedzy radzieccy obawiali się, że fabryki moskiewskie znajdą się w zasięgu niemieckich bombowców. Dlatego zdecydowano przenieść fabrykę motocykli bardziej na wschód, w centrum regionu Gór Uralskich bogatego w zasoby naturalne i ludzkie. Nowym miejscem było wybrane małe handlowe miasteczko Irbit, znajdujące się na skraju stepów syberyjskich. Irbit był ważnym centrum handlu i targów w Rosji przed rewolucją.

Jedynym solidnym budynkiem w mieście był browar. Wkrótce został on przerobiony na główny zarząd rozwoju i badań gdzie specjaliści spędzali długie godziny przygotowując plany budowy nowego olbrzymiego kompleksu dla produkcji M-72. 25 października 1942 pierwsze M-72 były wysłane na front. W sumie podczas drugiej wojny światowej na front pojechało 9799 motocykli M-72 dla oddziałów zwiadowczych i mobilnych.

Historia Urali rozpoczęło się od chwały jaką zasłużyły sobie te pojazdy w walce z wojskami Hitlera na radzieckich i europejskich polach walki. Po drugiej wojnie światowej fabryka była wyremontowana i w 1950 roku był wyprodukowany 30 000-y motocykl. Pod koniec lat 50-tych fabryka na Ukrainie przejęła produkcję motocykli dla wojska, a Irbicka Fabryka Motocykli (IMZ) zaczęła je budować dla użytku rodzinnego. Popularność tego sprzętu ciągle rosła wśród mieszkańców ZSRR i w latach 1960-ch fabryka całkowicie przeszła na niemilitarną produkcję.

Historia eksportu Urali rozpoczęła się w 1953

Pierwsze Urale były eksportowane w 1953 roku przeważnie do krajów demokracji ludowej. Pod koniec lat 1960-tych zaczął się eksport do krajów pozostałych i od tej pory, coraz więcej Urali pojawiało się na drogach wszystkich kontynentów. Urale – to unikalne połączenie dobrej ceny, niestarzejącego się stylu i funkcjonalności motocykli z wózkiem bocznym.

W listopadzie 1992 państwowa fabryka przekształciła się w Uralmoto Spółka Akcyjna. Uralmoto była jednostką sprywatyzowaną, 40% udziałów zostało podzielone pośród pracowników i kierownictwa, 38% zostało sprzedane na aukcjach z voucherami prywatyzacji i 22% zostało własnością państwa.

Na początku 1998 roku udziały Uralmoto w całości wykupiły prywatne firmy rosyjskie. Wkrótce po tym, w 2000 roku państwowe udziały były ponownie podzielone wśród inwestorów. Nowi właściciele wprowadzili nowe kierownictwo, przynieśli nowe pomysły i technikę produkcji, współczesny design i technologię, i przede wszystkim zaangażowanie w kontrolę jakości w każdym momencie produkcji. Motocykle Ural otrzymały szansę nowego życia. Chociaż wygląd zewnętrzny zachowuje cechy klasycznego Urala, techniki kontroli jakości, wykorzystanie lepszych stopów i odlewów, lepsza tolerancja inżynieryjna, lepsze farby i chrom tworzą lepszy mocniejszy motocykl. Wszystko co było dobrego, unikalnego w starych Uralach zostało zachowane, łącznie z nieodłącznym zbalansowanym designem poziomego silnika typu boxer na solidnym łożysku.

Głównymi modelami tego motocyklu produkowanymi obecnie są ciężkie Urale z wózkami bocznymi zaprojektowane specjalnie dla wyboistych rosyjskich dróg. W Rosji nadal jest dość dużo miejsc,  do których dotrzeć można tylko na koniach lub na motocyklach Ural. Są one wyposażone w czterosuwowy chłodzony powietrzem silnik, czterostopniową skrzynię biegów wyposażoną w bieg wsteczny, bak w kształcie kropli, przedni hamulec tarczowy Brembo, napęd na tylne koło wałem kardana. Nowe modele są dostępne zarówno z wózkiem bocznym, jak i bez niego, żeby lepiej odpowiadać gustom zachodnich klientów.

Przyszłość wygląda dość dobrze dla Urali, które ciągle umacniają swoją pozycje, jako wielofunkcyjny i ekonomiczny środek transportu, który przyjemnie się prowadzi i łatwo sie utrzymuje. Historia nadal się tworzy.